De band met de dieren is bij mij no 1. En dat blijft doorgaan
Aan het woord is Wessel, een gepassioneerde postduivenhouder sinds vijftig jaar. “Je moet bij je huis blijven, zegt Rutte. Nou, de duiven zijn bij mijn huis. Er komt zo veel bij kijken, je verveelt je nooit.” Wat tijdens de lockdown nog niet mocht, was het vliegen met groepen en vanaf grotere afstand. “Er is een groepsverbod, en stel je voor dat er dan een duif in Brabant verdwaald, die kan je dan niet ophalen”. Wel liet Wessel zijn duiven – zo’n 60 exemplaren – rond het huis vliegen, om ze beweging te geven. “Ik laat ze ‘s ochtends en ’s avonds een uurtje rondvliegen. Als ze me zien staan dan komen ze weer direct het hok in.” Wessel werkte bij een inrichting voor mensen met een beperking. Hij kreeg er oog voor de heilzame invloed dat contact met dieren heeft op veel mensen. “Ik had een tijd een heel moeilijke jongen onder mijn hoede. Maar als ik hem in mijn duivenhok zette, bloeide hij helemaal op. Dieren zijn heel belangrijk in onze maatschappij, dat wordt te weinig benadrukt”.
“Het kweken van Surinaamse zangvogels is ‘a way of life’”, zegt Suniel Chedie, voorzittter van de Surinaamse Zangvogelvereniging. Op dit moment heeft hij er 20 onder zijn hoede, meestal zijn het er meer. Allemaal twa twa, de dikbek zaadkraker, de vogel van de elite. “Vroeger moest je in Suriname voor deze vogel een privévliegtuig huren, naar de jungle, om dan een indiaan te betalen een twa twa te vangen. Dat konden maar weinig mensen betalen. Nu fokken we er zo veel in Nederland, dat we ze zelf exporteren naar Suriname.” Met deze vogels worden in de zomer regelmatig zangwedstrijden gehouden, op een groot veld nabij de stad. “We hopen dat dat snel weer kan”, vertelt Suniel, “maar ondertussen geniet ik van het gezang en gefluit in huis. Je moet wel je vrouw mee hebben, die de geluiden accepteert, helpt met de verzorging als ik weg ben. Anders kan het niet”. Het is een uitbundig concert. “Het mooiste is als ze in de juiste slag zingen, de een na de ander, door het hele huis. Een soort symfonie. Prachtig.”
“De stal is mijn tweede huis”, vertelt Caroline. Ze traint en ment dravers voor de korte en de lange baan. Elke dag gaat ze naar de stallen om de paarden te verzorgen, ook tijdens de lockdown. ”Ik geef ze eten en drinken, ik temperatuur ze elke dag en kijk of ze zin hebben om te rennen. Je moet uitzoeken wat ze leuk vinden. Veel paarden vinden het fijn om even ‘hard te gaan’. Als ze in goede conditie zijn willen ze die zelf ook houden, ze moeten hun energie kwijt. Maar je moet ook oppassen. We weten nu niet precies wanneer de harddraverijen weer mogen, en je kunt ze niet te lang op koersconditie houden, want je wil geen blessures. Want als er iets is met je paard, ben je zelf ook van slag. Ik zie eigenlijk niet zoveel verschil tussen mens en paard. We maken dezelfde dingen mee”.
Postduiven mogen binnenkort weer vliegen vanuit de zuidelijke landen. De kortebaandraverijen kunnen, omdat ze onderdeel zijn van een evenement, vermoedelijk pas in 2021 weer worden gehouden. De langebaandraverijen zijn inmiddels weer gestart.